Toga’s en de Zuid-As, een twijfelachtige combinatie

Onlangs was de Togamaker weer eens  op bezoek aan de Zuid-As. Het ene advocatenkantoor is nog mooier dan het ander. Grote ontvangsthallen waar complete eengezinswoningen in passen. Alles blinkt van marmer en straalt rijkdom uit. Dat zou je niet zeggen als je de toga’s van de verschillende kantoren onder ogen krijgt.

De herkomst van deze toga’s is veelal van twijfelachtige herkomst. Het lijkt alsof er een wedstrijd is geweest in het vergaren van polyester toga’s van zoveel mogelijk verschillende togamakers. De meeste ‘togamakers’ hebben kennelijk geen idee gehad hoe een toga eruit moet zien. Aan de Togamaker wordt regelmatig de opdracht gegeven dit bedroevende arsenaal van de nodige reparaties te voorzien.

Kinderarbeid

De gemeentetoga  wordt voorzien van het embleem van de desbetreffende gemeente. Dit embleem wordt gedigitaliseerd en vervolgens met een digitale borduurmachine geborduurd en later op de toga gevestigd. Eenmaal gedigitaliseerd daalt de prijs van vervaardiging aanzienlijk.  Toch kan het helaas ook anders.

Bij de gemeentes gaat de voorkeur veelal uit naar een traditioneel, rijk handgeborduurde uitvoering. Deze is helaas niet met een borduurmachine te maken. Traditioneel, rijk geborduurd staat hier namelijk synoniem voor ‘kinderarbeid uit Pakistan’. Het wordt weliswaar bij hoog en bij laag tegengesproken dat het om kinderarbeid gaat. Echter, de vakman van de Togamaker draait haar hand niet om voor handwerk. Zij heeft slanke vingers, kan borduren als de beste maar ook haar handen zijn niet gemaakt voor dit borduurwerk. Er wordt geborduurd met spiraal gouddraad. Eén verkeerd steekje en het project is mislukt. Er ontstaat een knikje in het spiraaltje en dat is niet meer weg te werken. Naar onze mening én expertise is het vrijwel onmogelijk dat volwassen handen dit werk aankunnen laat staan tegen een betaalbare prijs. Vroeger werd dit wel gedaan door de nonnen. Zij kregen hier echter alle tijd voor. Niet haast maar perfectie was toen het doel.